Νέα τεχνάσματα παλαιάς κοπής στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό

Νέα τεχνάσματα παλαιάς κοπής στον εκπαιδευτικό συνδικαλισμό

Λίγες σκέψεις που ίσως κάποιους να προβληματίσουν…

Της Ασβεστά Ειρήνης

Τα τελευταία χρόνια ανθεί στους κόλπους του εκπαιδευτικού συνδικαλισμού η λογική του έξω από κομματικές ταμπέλες «φανερές» ή «κρυφές» (το δεύτερο συνήθως αναφέρεται σε σχήματα που στοχεύουν στην αυτοοργάνωση της δράσης και το ανεξάρτητο ταξικό κίνημα) και μακριά από πολιτικές διαμάχες. Σε ορισμένες περιπτώσεις δε παρατάξεις που επένδυσαν σ’ αυτή την επιχειρηματολογία της «απολιτίκ ενότητας» ανέβασαν σημαντικά τα εκλογικά ποσοστά τους. Το βασικό επιχείρημα είναι η υποτιθέμενη «ενότητα» και η προσήλωση των συνδικαλιστών στην εξυπηρέτηση κλαδικών συμφερόντων απογυμνωμένων από τις ευρύτερες κοινωνικοπολιτικές αιτίες που τα επηρεάζουν, αλλά και η υπόσχεση για «ποιοτικότερη» εκπροσώπηση.

Το πρώτο πράγμα που μπορεί εύλογα κανείς να αναρωτηθεί είναι για ποιο λόγο οι συγκεκριμένες προτάσεις έρχονται τώρα στο προσκήνιο κι όχι πριν κάποια χρόνια, που οι δύο «μεγάλες» παρατάξεις κατέγραφαν ποσοστά δυσθεώρητα και οι κομματικοί τους ταγοί πανηγύριζαν.  Το ποιοι είναι οι λόγοι και οι άμεσες σκοπιμότητες που πρώην συνδικαλιστές και φιλικά προσκείμενοι επί χρόνια στις συγκεκριμένες παρατάξεις επιλέγουν αυτόν τον δρόμο, θα προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε σε τρία σημεία:

1. Να αποδοθούν οι αποτυχίες του συνδικαλιστικού κινήματος όχι στην έλλειψη ριζοσπαστισμού, αλλά στην έλλειψη «ενότητας» και να αποκρυφτούν οι ευθύνες του κυβερνητικού συνδικαλισμού.
2. Να περιοριστεί το ρεύμα των ανθρώπων που απομακρύνονται από τις συντηρητικές λογικές της ανάθεσης και οδηγούνται προς την αυτοοργάνωση της δράσης.
3. Να «ξεχαστεί» η πολιτική προέλευση συνδικαλιστών, που έχουν υπηρετήσει κόμματα εξουσίας και τις πολιτικές, που αυτά πρεσβεύουν μέσα από θέσεις ευθύνης. Πολλές φορές πρόκειται για άτομα που μέσα στις παρατάξεις δεν κατάφεραν να εξυπηρετήσουν τους προσωπικούς τους στόχους και φιλοδοξίες ή αποτελούν μειοψηφική τάση. Προβαίνουν συνήθως σε δηλώσεις ανεξαρτητοποίησης ή μετονομασίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έπαψαν να «συνομιλούν» με τις παρατάξεις και τους πολιτικούς χώρους από τους οποίους προέρχονται..

Είναι αδιανόητο σοβαρά σκεπτόμενος άνθρωπος να ισχυριστεί πως μπορεί να αποφεύγει να λάβει θέση απέναντι στα πολιτικά δρώμενα ή να εμπλακεί σε πολιτικές διαμάχες κι αυτό γιατί πολιτικοϊδεολογικές είναι οι κατευθύνσεις και οι επιλογές, που αφορούν στη διαμόρφωση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας. Οι πολιτικές συγκρούσεις είναι συγκρούσεις ιδεολογικές, συγκρούσεις προσδοκιών για την εκπαίδευση και τον τύπο ανθρώπου που οραματιζόμαστε πως αυτή θα δημιουργήσει. Πόσο «ενωμένοι» και «αδιάφοροι» πολιτικά μπορούμε να μείνουμε απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζονται στην εκπαίδευση, απέναντι στις περικοπές, στην αδιοριστία, στις πλασματικές υπεραριθμίες, στην αξιολόγηση; Μήπως ορισμένοι θα σπεύσουν να φάνε τις σάρκες των άλλων για να γλιτώσουν την υπεραριθμία και να συμπληρώσουν τις ώρες στο σχολείο τους με ώρες ειδικοτήτων ή να γίνουν αξιολογητές προκειμένου να εξασφαλίσουν μια θέση ευθύνης;

            Το πρόβλημα με το συνδικαλισμό δεν είναι η «ποιοτικότερη» εκπροσώπηση, αλλά οι ασθενικές γενικές συνελεύσεις, η απολιτικοποίηση και η έλλειψη συμμετοχής στα κοινά, η ανεπαρκής ενημέρωση για συνδικαλιστικά και πολιτικά ζητήματα, η πελατειακή ψήφος προς γνωστούς με σκοπό την εξυπηρέτηση προσωπικών συμφερόντων. Με λίγα λόγια η «ανάθεση των ευθυνών σε άλλους». Σε αυτό το περιβάλλον είναι που ξεφυτρώνουν οι πελατειακές σχέσεις, τα βαρύγδουπα λόγια που «χαϊδεύουν αυτιά», οι συνδικαλιστές που θυμούνται τα προβλήματα των σχολείων και των εκπαιδευτικών μόνο πριν τις εκλογικές αναμετρήσεις αλλά είναι απόντες στους συνδικαλιστικούς αγώνες, τα πολύχρωμα επικοινωνιακά τερτίπια.

Τα συνδικαλιστικά και πολιτικά αιτήματα των εκπαιδευτικών δεν ομογενοποιούνται, επειδή υπάρχει η κοινή επαγγελματική ιδιότητα, αλλά διαφοροποιούνται βάσει των παιδαγωγικών και κοινωνικών τους οραμάτων.

Το παρόν πολιτικό σύστημα τρέφεται από τον απολιτικό και γι’ αυτό τον προωθεί, τον προβάλλει και τον κανακεύει. Η απαξίωση της πολιτικής και ιδεολογικής διαπάλης είναι ιδανική για να κάνει τη δουλειά της ατάραχη η εξουσία.

«Το να λες δε μ’ απασχολεί η πολιτική είναι σα να λες δε μ’ απασχολεί η ζωή.»