Ντόπινγκ όπως … Ντάλτον (Θέμης Κουντουράς)

Ντόπινγκ, όπως …Ντάλτον.

Ένα από τα θέματα που κυριάρχησαν στους Ολυμπιακούς αγώνες του Πεκίνου αφήνοντας πικρή γεύση ιδιαίτερα στην Ελληνική αποστολή είναι το θέμα του ντόπινγκ. Θεωρώντας πως ο ειλικρινής δημόσιος διάλογος βοηθάει στο να διαμορφώσουμε άποψη, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ την δική μου, ως ένας «μικροεπαγγελματίας» του αθλητισμού.Αυτό που χαρακτηρίζει το όλο θέμα είναι η υποκρισία. Η φράση ‘’θέλουμε καθαρό πρωταθλητισμό’’ είναι οξύμωρη, τουλάχιστον όσον αφορά συγκεκριμένα αθλήματα σε διεθνές επίπεδο. Δεν υπάρχει περίπτωση να κερδίσει αθλητής μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες και Παγκόσμια Πρωταθλήματα στον στίβο, την κολύμβηση, την άρση βαρών, την ποδηλασία και πλείστα άλλα αγωνίσματα αν δεν είναι ντοπαρισμένος, τελεία και παύλα. Αυτό το ξέρουν όλοι όσοι ασχολούνται με τον αθλητισμό και πολύ περισσότερο αυτοί που κατέχουν θέσεις κλειδιά. Τότε γιατί δεν το λένε καθαρά; Μα γιατί έτσι θα ξεβολευτούν και θα ακυρώσουν τον ρόλο τους, είτε πρόκειται για παράγοντες των ομοσπονδιών που παίρνουν επιχορηγήσεις και αποκτούν κύρος ανάλογα με τα μετάλλια που φέρνουν, είτε πρόκειται για προπονητές που για ανάλογους λόγους βάζουν σε δεύτερη μοίρα την υγεία των αθλητών τους, είτε για επαγγελματίες της πολιτικής που περιμένουν την ευκαιρία να φωτογραφηθούν με τους «πρωταθλητές» και να εκφωνήσουν «δεκάρικους» για το «μεγαλείο της φυλής»και «την ψυχή του Έλληνα». Και στο τέλος έρχονται οι ίδιοι οι αθλητές που χωρίς να είναι άμοιροι ευθυνών και χωρίς φυσικά να γίνεται οτιδήποτε εν αγνοία τους, βρίσκονται σε μία δίνη (δόξα, χρήμα, επαγγελματική αποκατάσταση) που τους ωθεί στη συγκεκριμένη κατεύθυνση.

Κι όταν γίνει η στραβή; Τότε ο αθλητής μένει μόνος του, άντε κάποιες ευθύνες και στον προπονητή, οι υπόλοιποι δεν ξέρουν, δεν είδαν και ως εκ τούτου δεν υπάρχει λόγος ούτε να απολογηθούν ούτε πολύ περισσότερο να παραιτηθούν, ούτως ή άλλως η ευθιξία δεν είναι το δυνατότερό τους σημείο.

Και επειδή κάποιος, με καλή έστω πρόθεση, μπορεί να επικαλεστεί το τετριμμένο: «μα αφού γίνονται έλεγχοι», η απάντηση είναι: πράγματι έλεγχοι γίνονται, και όντως κάποιοι αθλητές πιάνονται και τιμωρούνται, απλά γιατί το σύστημα χρειάζεται ένα άλλοθι, ώστε να μπορεί να ισχυριστεί πως όσοι δεν πιάνονται είναι καθαροί. Αυτοί που πιάνονται τώρα είναι δύο κατηγοριών: ή έχουν ελλιπή επιστημονική υποστήριξη, ή θίγουν συμφέροντα. Στην περίπτωση για παράδειγμα του σταρ Φελπς – Ντάλτον (εξαιτίας του ντοπαρίσματος το σαγόνι κοντεύει να κατέβει στα γόνατα) δεν συνέτρεχε κανένας από τους δύο λόγους. Αντίθετα όλο το σόου των αμερικανικών τηλεοπτικών καναλιών, που πληρώνοντας αδρά και κάνοντας συνένοχη την ΔΟΕ κατάφεραν να κάνουν τους προκριματικούς απόγευμα και τους τελικούς πρωί προκειμένου να ικανοποιήσουν τους τηλεθεατές τους, ήταν στημένο πάνω του και φυσικά δεν υπήρχε περίπτωση ν’ αφήσουν οτιδήποτε να τους χαλάσει το πανηγύρι. Αλλά ο Φέλπς, ο Μπολτ και οι άλλοι, ανάλογου βεληνεκούς ολυμπιονίκες, ούτως ή άλλως ήταν οι καλύτεροι, αν δεχτούμε πως όλοι ήταν ντοπαρισμένοι, θα μπορούσε και πάλι να ισχυριστεί κάποιος. Πιθανότατα ναι, αλλά αυτό δεν πρόκειται ποτέ να το μάθουμε με σιγουριά.

Το ερώτημα τώρα που γεννάται είναι το εξής: Θα μπορούσαν τα πράγματα να αλλάξουν; Θα μπορούσαν. Υπάρχει όμως τέτοια περίπτωση; Καμία. Στην σημερινή κοινωνία του θεοποιημένου κέρδους κανείς δεν θα επένδυε σ’ έναν αθλητή- προϊόν που θα γύριζε σε επιδόσεις του παρελθόντος, και χωρίς επενδύσεις δεν κινείται τίποτε.

Επομένως η στάση της δικής μας χώρας όσο αφορά τον πρωταθλητισμό σε διεθνές επίπεδο ποια θα έπρεπε να είναι; Κατά τη γνώμη μου δύο είναι οι επιλογές. Η πρώτη, να συνεχίσουμε όπως τώρα, προσπαθώντας να βγάλουμε πρωταθλητές-Ντάλτον (και πόσους να βγάλουμε δηλαδή, μια χούφτα είμαστε) που όμως θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν καλύτερα οργανωμένες «συμμορίες» και όταν κάτι δεν πάει καλά θα συνεχίσουμε να κάνουμε τους έκπληκτους και θα τους στέλνουμε στα κάτεργα. να σπάνε πέτρες. Η δεύτερη επιλογή είναι να προστατεύσουμε το προϊόν (συγνώμη για την κυνικότητα) για το οποίο η σημαία μας μπαίνει πρώτη στο Ολυμπιακό Στάδιο, δηλαδή τα ολυμπιακά ιδεώδη, ολυμπιακή φλόγα κ.λ.π. υπερασπιζόμενοι στην πράξη και σε πείσμα των καιρών, τον καθαρό αθλητισμό. Και θα σταματήσουμε δηλαδή να είμαστε ανταγωνιστικοί σε υψηλό επίπεδο; Σε κάποια αγωνίσματα ναι. Ούτως ή άλλως όμως, η πιο συνεπής και σε διάρκεια παρουσία στις μεγάλες διοργανώσεις για την χώρα μας έρχεται από τις αθλοπαιδιές (π.χ μπάσκετ, πόλο) που από την φύση τους (ομαδικότητα, στοιχεία τεχνικής και τακτικής) δεν χρειάζονται, ή τέλος πάντων δεν θεωρείται απαραίτητο το ντόπινγκ για να φτάσουν σε επιτυχίες. Και τα υπόλοιπα αθλήματα; Θα συνεχίσουμε να τα καλλιεργούμε με συνέπεια και στα πλαίσια ενός εσωτερικού υγιούς ανταγωνισμού γι’ αυτό που είναι η ουσία του αθλητισμού και συνοψίζεται στη φράση ενός πατέρα προς τον αθλητή γιο του: «Παιδί μου, κάνε αθλητισμό για σένα, φθάσε, αν θέλεις, στα όριά σου, μάθε τις δυνατότητές σου και μετά μη σταματήσεις ν’ αθλείσαι».
Θέμης Κουντουράς
εκπ. Φυσικής Αγωγής
Σημ: Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sevensport τον Σεπτέμβριο του 2008.