Μια άλυτη ( ; ) εξίσωση (Μιχάλης Ευαγγελίδης)

Μια άλυτη (;) εξίσωση

ΤΒ={ΣΚτ1Χ ΒΚτ1+ ΣΚτ2Χ ΒΚτ2+ ΣΚτ3ΧΒΚτ3 + ΣΚτ4ΧΒΚτ4 + ΣΚτ5ΧΒΚτ5}/5

Όχι, δεν είναι η εξίσωση Ντρέικ, ούτε η λύση της υπόθεσης του Riemann. Είναι ο αλγόριθμος (βρίσκεται στο Π.Δ. 152/2013) που θα αξιολογεί τους εκπ/κους, χαρακτηρίζοντάς τους από «ελλιπής» έως «άριστος». Θα ήθελα πραγματικά να μάθω ποιος είναι ο εμπνευστής του. Άραγε τον σκέφτηκε μόνος του; Τον προσάρμοσε στην ελληνική πραγματικότητα ή τον αντέγραψε από άλλα εκπαιδευτικά συστήματα; Και πώς μπορεί να μετρηθεί η αγάπη, το ενδιαφέρον, το χάδι στο παιδί;Η αξιολόγηση δεν είναι κάτι κακό. Αξιολογούμε τα πάντα, καθημερινά. Από το όποιο προϊόν που θα αγοράσουμε μέχρι τον άνθρωπο με τον οποίο θα περάσουμε το υπόλοιπο του βίου μας. Το θέμα είναι ποιος θα αξιολογήσει τον δάσκαλο, πώς και με ποια κριτήρια. Πικρή εμπειρία χρόνων ο Επιθεωρητής έχει αφήσει βαθιά τα σημάδια του στον κλάδο. Ο Επιθεωρητής που ήλεγχε και βαθμολογούσε (κατά το δοκούν) τα πάντα – υπήρχε βαθμολογία ακόμη και για το «ήθος» της δασκάλας, ακόμη και για την κατάσταση της οικογένειας του εκπαιδευτικού!

Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν, το συνδικαλιστικό μας όργανο, η ΔΟΕ, αντιδρούσε σε κάθε προσπάθεια αξιολόγησης του εκπαιδευτικού έργου, ροκανίζοντας τον χρόνο.

Σπαταλήθηκε όμως τεράστιο συνδικαλιστικό κεφάλαιο σε άκαιρες και εντελώς ανούσιες «κινητοποιήσεις». Για παράδειγμα, θυμάμαι κατά τα μέσα της δεκαετίας του ’80 τη ΔΟΕ να προκηρύσσει 24ωρη απεργία την ημέρα ψήφισης του… προϋπολογισμού επειδή δεν δινόταν το 15% στην Παιδεία. Πόσες τέτοιες απεργίες προκηρύχθηκαν (μία μάλιστα στις 20 ή 21 Ιουνίου!) απαξιώνοντας και κάνοντας κατάχρηση του μοναδικού όπλου που διαθέτουμε, την απεργία.

Εδώ πρέπει να αναφερθεί και η μεγάλη απεργία του 1997 για το ΑΣΕΠ το οποίο η κοινωνία (καλώς ή κακώς) το δέχτηκε και η επίσης μεγάλη απεργία του 2006 στην οποία μπήκαμε αλλά δεν υπήρχε κανένα απολύτως σχέδιο για να βγούμε. Κάκιστη στρατηγική, κομματικές εξαρτήσεις, καιροσκοπισμός, μάτωσαν τον κλάδο τραυματίζοντάς τον βαριά σκορπίζοντας την απογοήτευση και την ηττοπάθεια στους συναδέλφους οι οποίοι έκαναν πολλά χρόνια να συνέλθουν (όσοι συνήλθαν) ηθικά και οικονομικά. Πιστεύω πως εάν αυτή η τελευταία απεργία ήταν πόλεμος, κάποιοι της ΔΟΕ θα έπρεπε να εκτελεστούν και όχι να καμαρώνουν περιφερόμενοι από συνέδριο σε συνέδριο.

Θα έλεγε κανείς πως όλα αυτά τα χρόνια τα εκάστοτε ΔΣ της ΔΟΕ  θεωρούσαν τη θητεία τους αποτυχημένη εάν δεν έκαναν την επαναστατική τους γυμναστική. Εμείς όμως τους ψηφίσαμε και τους βγάλαμε από την τάξη (κάποιους από αυτούς τόσα πολλά χρόνια που έκαναν τον συνδικαλισμό επάγγελμα ξεχνώντας κατά πού πέφτει το σχολείο τους) για να έχουν τα μάτια και τα αυτιά τους ανοιχτά για να μην επιστρέψει ποτέ ξανά ο επιθεωρητισμός κρατώντας τις δυνάμεις του κλάδου μας ισχυρές και όσο το δυνατόν ανέπαφες.

Κατά τη γνώμη μου η μάχη δεν είναι η αυτοαξιολόγηση, ούτε καν η αξιολόγηση αλλά η ποσόστωση που προβλέπει η τελευταία. Ποιο αξιακό σύστημα προβλέπει ποσοστό στους άριστους, στους επαρκείς, ελλιπείς κλπ; Ποιο δικαιικό σύστημα επιβάλλει την καταδίκη apriori; Εδώ θα πρέπει να δοθεί η μάχη σε όλα τα επίπεδα: συνδικαλιστικό, δικαστικό, πολιτικό. Με ποιες δυνάμεις όμως; Με ποιους συνδικαλιστές; Με ποιες κοινωνικές συμμαχίες; Νομίζω πως θα είναι ευκολότερο να επαληθευτεί η εξίσωση Ντρέικ ή να βρεθεί η λύση στην υπόθεση του Riemann παρά να πάρω (πειστική) απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα…

Μιχάλης Ευαγγελίδης