Ατιμωρησία στα σχολεία – ασχολείται κανείς; (Μιχάλης Ευαγγελίδης)

Ατιμωρησία στα σχολεία – ασχολείται κανείς;

Ένα θέμα που απασχολεί όλους εμάς τους εκπαιδευτικούς της πράξης και νομίζω πως είναι ένα από τα σοβαρότερα ζητήματα της εκπαίδευσης σήμερα στη χώρα μας είναι το θέμα της ατιμωρησίας που κάποιος συνάδελφός μας το χαρακτήρισε πολύ εύστοχα «θερμοκήπιο της βίας». Όλοι γνωρίζουμε πως ένα και μόνο ένα «δύσκολο» παιδί,

δηλαδή παιδί με έλλειμμα αγωγής από το σπίτι, μπορεί να διαλύσει την τάξη και μερικές φορές, ολόκληρο σχολείο. Κάποτε, όταν πρωτοδιορίστηκα, υπήρχε το πολύ ένα τέτοιο παιδί σε κάθε σχολείο, σήμερα υπάρχουν δύο και τρία σε κάθε τάξη. Βλέπετε, έχουν πληθύνει οι γονείς που νομίζουν πως πρέπει να αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν ό,τι θέλουν και να μην τα τιμωρούν («παιδί είναι», «μα το προκαλούν τα άλλα παιδιά»), για να μην αποκτήσουν «ψυχολογικά προβλήματα». Εξαιτίας της στάσης αυτών των γονέων, μας έρχονται στο σχολείο κακομαθημένα παιδιά, που δεν έχουν ακούσει ποτέ «όχι», που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ. Εξάλλου, το φαινόμενο του bullying παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις και στην Α/θμια Εκπαίδευση-όσο για τη Β/θμια, η μάχη έχει χαθεί από καιρό σε όλα τα πεδία.

Όλοι μας έχουμε είτε από προσωπική εμπειρία, είτε έχουμε ακούσει περιστατικά στα οποία ο δάσκαλος επιπλήττεται από γονείς επειδή τόλμησε να τιμωρήσει ή να επιπλήξει το ανάγωγο βλαστάρι-μελλοντικό τραμπούκο. Αν μάλιστα προέρχεται και από οικογένεια μεταναστών, τότε επικρέμεται και η ρετσινιά του ρατσιστή. Οι τηλεαστέρες είναι έτοιμοι να μας κατασπαράξουν στην πρώτη ευκαιρία. Ίσως είμαστε η τελευταία γενιά που βίωσε την «βαριά σκιά του πατέρα στο σπίτι» μαθαίνοντάς μας τον σεβασμό και την πειθαρχία και η πρώτη γενιά δασκάλων ανήμπορων, απροστάτευτων και φοβισμένων.

Το εκπαιδευτικό έργο όμως ακυρώνεται, με φοβισμένο δάσκαλο. Νομίζω ότι ποτέ γενιά δασκάλων δεν βρέθηκε σε τόσο δύσκολη θέση προκειμένου να εκπληρώσει την αποστολή της. Μερικοί – που όλο και πληθαίνουν- το ρίχνουν στην αδιαφορία και την απάθεια. Άλλοι το παλεύουν με κίνδυνο να βρεθούν εκτεθειμένοι βλέποντας ανήμποροι και απογοητευμένοι την έκπτωση του σχολείου.

Ανέφερα στην αρχή πως μ’ αυτό το ζήτημα δεν ασχολείται κανείς-ούτε το Υπουργείο, ούτε το συνδικάτο-και είναι φυσικό. Τα παιδιά των πολιτικών !!! δεν πηγαίνουν στο δημόσιο σχολείο. Στα κολλέγια βεβαίως, δεν υπάρχουν τέτοιου είδους προβλήματα. Έτσι, το ζήτημα της ατιμωρησίας στα σχολεία μας, αποκτά βαθιά ταξική διάσταση. Με διαλυμένη τάξη, δεν μπορεί να κάνει κανείς σωστό μάθημα και στερεί μέρος του μορφωτικού αγαθού και στα παιδιά που η οικογένειά τους εμπιστεύεται το δημόσιο σχολείο. Όσο για τους συνδικαλιστές, και εννοώ της ΔΟΕ, έχουν να μπουν σε σχολική αίθουσα πάνω από μια 20ετία και δεν πρόκειται να ξαναπατήσουν. Αυτοί έχουν άλλα, σπουδαιότερα ζητήματα να ασχοληθούν, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.

Θα αναρωτηθεί κανείς, μα αυτό είναι το καίριο ζήτημα και πρόβλημα ειδικά σήμερα; Υπάρχουν άλλα, πολύ πιο φλέγοντα προβλήματα να ασχοληθεί κανείς. Μα, συνάδελφοι, εδώ και πολλά χρόνια το συνδικάτο μας που ασχολήθηκε με τα φλέγοντα ζητήματα δεν κατάφερε απολύτως τίποτα, πουθενά! Στην πραγματικότητα, έγινε μέρος του προβλήματος. Ύστερα, για να επικεντρωθώ μόνο στην εκπαίδευση, δεν υπάρχει ένα και μόνο πρόβλημα. Υπάρχουν πολλά μικρά προβλήματα που αθροιστικά συνθέτουν το αξεδιάλυτο κουβάρι μέσα στο οποίο είμαστε όλοι μπερδεμένοι. Το να μην καταπιάνεσαι με κανένα λέγοντας πως υπάρχουν κι άλλα σοβαρότερα, είναι ο καλύτερος δρόμος να μην κάνεις τίποτα στο τέλος.

Συνάδελφοι, το θέμα είναι πάνω και πέρα από παρατάξεις – άλλωστε όποιος ακούει το βουητό των πραγμάτων που έρχονται θα καταλάβει πως κι αυτές θα σαρωθούν με πάταγο. Ζητώ από τους αντιπροσώπους μας –κάθε παράταξης- να μεταφέρουν στη ΔΟΕ την πρόταση για ειδική συνάντηση με το Υπουργείο με στόχο να τεθεί ένα πλαίσιο λειτουργίας στα σχολεία, ένας κανονισμός που θα τηρείται απαρέγκλιτα. Και βέβαια, δεν εννοώ καταιγισμό ποινών, ενστάλαξη φόβου και τρόμου στους μαθητές μας και ούτε φυσικά, ξυλοδαρμούς. Ποιος θα είναι αυτός ο κανονισμός αλλά και πώς θα λειτουργήσει αποτελεσματικά; Ας τον βρουν οι αρμόδιοι του Υπουργείου και του συνδικάτου-γι’ αυτό πληρώνουμε τους μεν κι ανεχόμαστε (ακόμα) τους δε. Αν σας φαίνεται δύσκολο, πηγαίνετε μια βόλτα στο Μουσείο της Αμφίπολης. Εκεί θα δείτε τον εφηβαρχικό νόμο που μεταξύ άλλων, προβλέπει πρόστιμα σε γονείς ανάγωγων γονέων! Δεν το προκρίνω βέβαια σαν λύση αλλά κάποιοι 2.500 χρόνια πριν έψαχναν για λύσεις-δεν αδιαφορούσαν.

Θα παρακολουθώ το θέμα και απαιτώ να μάθω την εξέλιξή του. Όποια εξέλιξη, θα την ανεβάσω στο Internet μαζί με τα ονόματα των συνδικαλιστών που θα συμφωνήσουν ή διαφωνήσουν.

Μιχάλης Ευαγγελίδης