Ανοιχτή επιστολή προς ΔΟΕ (Απόστολος Σαραντίδης)

ΑΝΟΙΚΤΗ  ΕΠΙΣΤΟΛΗ  ΠΡΟΣ  ΤΗ  ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΚΗ  ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ  ΕΛΛΑΔΑΣ

Κύριε Πρόεδρε
Αγαπητοί συνάδελφοι

Τα σημερινά οικονομικά δρώμενα που βιώνει ο λαός μας είναι πρωτόφαντα και αδιανόητα. Όλοι σχεδόν μπροστά σε μια ιδιότυπη ομηρία. Μια «αιμορραγία» που παραλύει τη σκέψη, δίχως ελπίδα. Κάτι σαν απόγνωση, σαν εφιαλτικό όνειρο που λαχταρά να αναπνεύσει το ζωογόνο οξυγόνο της πραγματικότητας στα όρια του βαθύ ύπνου και του αναγεννητικού ξυπνήματος της ανοιξιάτικης αυγής.Η υπερατλαντική ύβρις συνεπικουρούμενη από το θεατρικό ρεαλισμό της Γηραιάς Αλβιόνας και του αλαζονικού «Δ΄ Ράιχ», αφανίζει σύμπασες τις αξίες δεκάδων αιώνων που κατακτήθηκαν από τον ελληνισμό και όχι μόνο.

Ο Πλανηταρχικός αμοραλισμός καταστρέφει, θυσιάζοντας κυνικά, όνειρα κι ελπίδες, στο βωμό της λεγόμενης παγκοσμιοποίησης και του κέρδους. Η Ευρώπη του ουμανισμού, του διαφωτισμού και του ορθού λόγου, μια Ευρώπη με πήλινα πόδια, δείχνει να αυτοκαταργείται. Η γλώσσα της επικοινωνίας βάλλεται κι αυτή, αφού η σχέση συμβόλων και συμβολιζομένων, σημαινόντων και σημαινομένων αντιστρέφεται αυθαίρετα.

Θύματα του παραλογισμού αυτού, των πολλαπλών ετερόκλητων και ανάλγητων συμπεριφορών, ο άνθρωπος, ο λόγος του και ο πολιτισμός του.

Βηματίσαμε τόσες χιλιετίες για να φτάσουμε στη Χιροσίμα, στην Πρίστινα, στην Καμπούλ, στη Βαγδάτη και τελικά στις Βρυξέλλες κι από κει κατευθείαν στους οικονομικούς οίκους αξιολόγησης.

Από την άλλη, η σύγχρονη ελληνική συλλογικότητα αποκομμένη από τη βιωματική της παράδοση μοιάζει συνειδητά και ανεπίγνωτα εδώ και δεκαετίες να έχει υιοθετήσει την άκριτη αλογία ενός αμοραλιστικού γίγνεσθαι μέσα στο οποίο η ιδιοτέλεια της κολακείας σε συνδυασμό με το χρηστικό δεδομένο της ωφελιμιστικής πραγματικότητας και της αναχρονιστικής ανάγνωσής της με την προκλητική αυθαιρεσία και αναίδεια που επενδύεται με ιδεολογικές γενικότητες να οδηγούν προς μια πρωτοφανή κατάρρευση πρώτιστα των θεσμών και έπειτα των οικονομικών δεικτών και τραπεζικών ομολόγων, ένα ασυγκράτητο ντόμινο διαδοχικών και οδυνηρών νομοτελειακών εναλλαγών σε ένα κοινωνικοπολιτικό μεταπολιτευτικό σύστημα που φαίνεται να φθάνει στα όριά του.

Είναι η πρώτη φορά που ο ελληνισμός μέσα στη μακραίωνη ιστορία του είχε πάνω από εξήντα συνεχή έτη ειρήνης. Και είναι η πρώτη φορά που χωρίς πολεμικές επιχειρήσεις ή φυσική καταστροφή φθάνει στο χείλος της καταστροφής και καθίσταται παγκόσμιος περίγελος εκ των έσω.

Τρία τα κλειδιά της σωτηρίας: Παιδεία, αξιοκρατία στο δημόσιο βίο και επιστροφή των υπεξαιρεθέντων δημοσίων κεφαλαίων. Τα υπόλοιπα είναι αστειότητες. Μείζον δε τούτων η Παιδεία! Ακόμη κι αν όλα τα δισεκατομμύρια που λείπουν από τα κρατικά ταμεία νόμιμα ή παράνομα, γυρνούσαν ξαφνικά με τρόπο μαγικό, η έλλειψη αληθινής Παιδείας ως όχημα μοναδικό των υπολοίπων θα μας έφερνε και πάλι στο χείλος ίσως και του αφανισμού.

Καίρια πτυχή για την ανάκαμψη και σωτηρία λοιπόν το ξεγύμνωμα της κωμικής αλογίας από το ανάχωμα της Παιδείας από το οποίο αιώνες τώρα μάχεται ο λόγος απέναντι στη δυναστεία του παραλόγου, που και ιστορία έχει και που ποτέ δεν έχασε μάχη όταν ήταν παρούσα. Που ως αρετή παιδεύει πιέζει και επιμένει να οδηγεί το νου στη σκέψη και κρατά ισορροπίες μεταξύ των συνανθρώπων δίδοντας στον καθένα αυτό που κατέχει πραγματικά: τη μοναδικότητα και την αξία που όλα τα αγαθά του σύμπαντος κι αν αθροιστούν, μπροστά του απλά μηδενίζονται με τη μαθηματική έννοια του μηδενός ως υπαρκτού αλλά κενού αριθμητικού συνόλου. Του λόγου της Παιδείας που δεν υπακούει σε εξωλογικές παρορμήσεις και απηχήσεις μυστικιστικών οραματισμών ούτε διδάσκεται μόνο με πλούσια εκπαιδευτικά προγράμματα ούτε επιβάλλεται αλλά είναι προσανατολισμένος και εγκεντρισμένος στον απέραντο ψυχισμό των παιδιών και εφήβων αλλά και κάθε ανθρώπινου πλάσματος που τον κατέχει και τον καλλιεργεί ως στάση ζωής, ασκώντας την κριτική σκέψη, τη δημιουργική φαντασία και αυτενέργεια του νου έξω από κάθε λογική άπονης και σκληρής χρησιμοθηρίας.

Είναι ο δίκαιος λόγος που μπορεί να αντισταθεί. Ο λόγος του ελεύθερου ανθρώπου που οφείλει να αντιπαραθέσει απέναντι στη βία των όπλων και του χρήματος. Ο λόγος που έχει ως γόμωσή του την Παιδεία. Ο λόγος του Προμηθέα προς το Δία, της Αντιγόνης προς τον Κρέοντα, του Λεωνίδα προς τον Ξέρξη, του Παλαιολόγου προς τον Πορθητή, του Παπαφλέσσα προς τον Ιμπραήμ… Ο επαναστατικός Ελληνικός λόγος. Ο λόγος των Πατέρων. Με το Λόγο ξεκινά η δημιουργία, με το Λόγο πορεύεται, με το Λόγο ανασταίνεται. Και είναι πολλοί οι δάσκαλοι, «Δάσκαλοι χωρίς σύνορα», πνεύματα καθολικά που σηκώνουν το βάρος και την ελπίδα για μια Παιδεία απόρροια του αθλήματος των κοινωνικών σχέσεων, που πραγματώνει την ανθρώπινη φύση. Την αληθινή «καθ’ ομοίωσιν» ουσία της.

Είναι χρέος πλέον του σημερινού σχολείου αλλά και κάθε φορέα που εμπλέκεται άμεσα με αυτό, ως αντίρροπη δύναμη προς την επερχόμενη θύελλα, να προετοιμάσει ανθρώπους πάνω στα καθολικά προαιώνια πρότυπα. Χωρίς καμιά διάθεση ρομαντική και δίχως πολλά και περιττά λόγια, μέσα από τη σοβαρότητα των γεγονότων, είναι περισσότερο από ποτέ σήμερα αναγκαία και μέσα από τη γνήσια συνδικαλιστική δράση η συστράτευση των δασκάλων, η ψυχή των οποίων τρέφεται με το πνεύμα της θυσίας και δεν ξεπουλιέται σε αδίστακτους εμπόρους των εθνών.

Ας γίνει μια πιο οργανωμένη προσπάθεια προεξάρχοντος του κεντρικού συνδικαλιστικού οργάνου και των τοπικών συλλόγων στη συνέχεια για την ουσιαστική συνειδητοποίηση της ανάγκης αυτής.

Έχουμε ηθικό και ιερό χρέος απέναντι στις επερχόμενες γενιές να πορευτούμε σ΄αυτό το μονόδρομο αντιστεκόμενοι και αντλώντας δύναμη και πνευματικά υλικά από το θησαυροφυλάκιο της παράδοσής μας.

Για τα παιδιά μας. Για τα εγγόνια μας. Για την ίδια την ύπαρξή μας.

Με τιμή

Απόστολος Σαραντίδης
Διευθυντής στο 17ο Δ.Σ. Καβάλας
sarandides.blogspot.com