Τα ακραία φαινόμενα μας χτυπούν την πόρτα  (Μικρόπουλος Μιχάλης)

Παξοί, 10 Νοεμβρίου 2012

Αγαπητοί συνάδελφοι,

Αφορμή για την επιστολή μου αυτή, στάθηκαν δύο γεγονότα που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες ημέρες και αφορούν στην εμφάνιση σημείων επιρροής της περιρρέουσας ατμόσφαιρας ανόδου αντιδημοκρατικών ιδεολογιών, στο πεδίο εκτέλεσης της καθημερινής εκπαιδευτικής μας δραστηριότητας.

Το πρώτο συμβάν αναφέρεται στην περιβόητη έκθεση της μαθήτριας από την Ιεράπετρα για τον κ. Μιχαλολιάκο και το «δίκαιο» των απόψεων του, η οποία  ούτε λίγο, ούτε πολύ, επιβεβαιώνει την όλο και μεγαλύτερη αποδοχή ακραίων ιδεολογιών από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας, που τώρα πια φαίνεται να αγγίζουν ακόμη και τα, έως τώρα «αμόλυντα» πολιτικά, παιδιά μας. Για να μην παρεξηγηθώ, θεωρώ την πολιτική ενημέρωση και τριβή απόλυτα δόκιμη για τις ηλικίες των μαθητών μας. Άλλωστε ο άνθρωπος γεννιέται πολιτικό ον. Όμως, δε μπορώ παρά να θεωρήσω επικίνδυνη και μεταδοτική μόλυνση, την αποδοχή πολιτικών πεποιθήσεων που συνάδουν με ιδεολογίες που, στην καλύτερη των περιπτώσεων, μπορούν να χαρακτηριστούν επιεικώς αντιδημοκρατικές.  Ακόμη και αν τελικά η έκθεση της μαθήτριας δεν αποδειχθεί πραγματική, αλλά προϊόν προπαγάνδας, είμαι βέβαιος πως η συζήτηση αυτή έχει αξία, αφού απόψεις όπως η παραπάνω δε θα αργήσουν να εμφανιστούν στα τετράδια των μαθητών μας, ως απόρροια των γενικότερων πολιτικών συγκυριών. Το δεύτερο γεγονός που με προβλημάτισε εντονότατα, είναι η απροκάλυπτη παρέμβαση βουλευτή της Χρυσής Αυγής, στο εκπαιδευτικό έργο νηπιαγωγείου της Λευκάδας, ο οποίος με επιστολή του έθιξε τα «κακώς κείμενα» (με βάση τις δικές του προσωπικές και κομματικές πεποιθήσεις) του εορτασμού της 28^ης Οκτωβρίου, που θα προκαλέσει, κατά πάσα πιθανότητα, τη διενέργεια Ε.Δ.Ε. εις βάρος συγκεκριμένης νηπιαγωγού, σύμφωνα με όσα η ίδια αναφέρει σε επιστολή της προς τη Δ.Ο.Ε..

Περιστατικά όπως τα παραπάνω με κάνουν να νιώθω πως έχουμε χάσει το δρόμο ή ακόμη χειρότερα πως οπισθοδρομούμε. Τρομάζω όταν αντιλαμβάνομαι πως η κάθε μέρα που περνάει, μας οδηγεί με βήματα σταθερά, προς την αποδόμηση των θεμελιωδών στηριγμάτων μιας κοινωνίας δημοκρατικής, φιλελεύθερης, που αναγνωρίζει και σέβεται τα δικαιώματα όλων ανεξαιρέτως των μελών της, μιας κοινωνίας που δε διαχωρίζει αλλά ενώνει ανθρώπους διαφορετικούς, ανθρώπους ποικίλων καταβολών. Αναρωτιέμαι λοιπόν, ως εκπαιδευτικός δεν έχω την υποχρέωση, δεν οφείλω να αναλάβω την ευθύνη, να δράσω ατομικά μέσα στην τάξη μου αλλά και συλλογικά ως μέλος της εκπαιδευτικής κοινότητας, προκειμένου να ανακόψω τις ολοένα και συχνότερες εμφανίσεις φαινομένων συμπόρευσης των συνανθρώπων μου με θεωρήσεις και τακτικές που καταπατούν βασικές ανθρώπινες κατακτήσεις; Έχω το δικαίωμα να στέκομαι άπραγος μπροστά στο καμπανάκι κινδύνου που φαίνεται να ηχεί όλο και εντονότερα; Προσπαθώ συνειδητά να δημιουργήσω μια θέση για ‘μένα μέσα σ’ αυτόν τον κυκεώνα, να δώσω στον εαυτό μου ένα ρόλο διαμορφωτή των καταστάσεων, αφού η δουλειά μου στο σχολείο κάτι τέτοιο όχι μόνο μου το επιτρέπει, αλλά πια μου το επιβάλλει. Δεν έχω το δικαίωμα να είμαι απλά παρατηρητής. Η επιλογή μου να γίνω δάσκαλος, μου στερεί τη δυνατότητα να σταυρώσω τα χέρια και να περιμένω.

Πρέπει, λοιπόν,  να βρω, να βρούμε όλοι μαζί, τον τρόπο. Να αντεπεξέλθουμε στις επιταγές των ημερών. Να συναισθανθούμε πως χρέος μας αποτελεί να πιάσουμε από το χέρι τους μαθητές μας και να μη τους αφήσουμε να χαθούν στις επικίνδυνες ατραπούς του εκφασισμού της κοινωνίας. Να τους εξηγήσουμε πως όλα τα νομίσματα έχουν δύο όψεις και πως η καπηλεία μέρους της αλήθειας δεν επιτρέπεται να μας οδηγήσει σε ιδεολογικούς προσανατολισμούς που η ιστορία έχει απορρίψει. Αλίμονο αν δεν είμαστε εμείς οι δάσκαλοι εκεί, για να προλάβουμε τέτοια συμπτώματα και να μην αφήσουμε τις πρωτόγνωρες, είναι η αλήθεια, πολιτικές συγκυρίες, να διαμορφώσουν στα παιδιά μας πεποιθήσεις φοβικές. Κάθε σχολειό να αποτελέσει προπύργιο της ελευθερίας και του δικαίου, φραγμό σε κάθε καταπάτηση ανθρώπινου δικαιώματος, εμπόδιο σε όλα όσα εγκυμονεί η έγερση των φαντασμάτων του παρελθόντος. Οφείλουμε να προστατέψουμε τη σκέψη των μαθητών μας και να της δώσουμε το δικαίωμα να προσεγγίζει τέτοια ζητήματα όχι παρορμητικά, αλλά ολιστικά και πολύπλευρα, λαμβάνοντας υπόψη όλες τις παραμέτρους τους και βασιζόμενη κυρίως στα κριτήρια του σεβασμού και της αλληλεγγύης, σ’ αυτό που πολύ απλά αποκαλούμε ανθρωπιά.

Κι ακόμη τώρα, που ο εφιάλτης μοιάζει να μας χτυπά την πόρτα, μέσα από ενέργειες που  αγγίζουν το παιδαγωγικό μας έργο και δίνεται το δικαίωμα στον καθένα, που αγνοεί ασφαλώς οποιαδήποτε παιδαγωγική θεωρία πολυπολιτισμικότητας, να γίνεται κριτής μας και να επιζητεί ακόμη και την επιβολή ποινικών κυρώσεων σε εκπαιδευτικούς, νομίζω πως συλλογικά, συνδικαλιστικά, θα πρέπει να αυτοπροστατευθούμε. Θα πρέπει να περιχαρακωθούμε πίσω από το όραμα μιας ισότιμης και πανανθρώπινης εκπαίδευσης και να υπερασπιστούμε σαν μια γροθιά τον κοινωνικό μας ρόλο. Αυτόν που επιβάλλει οι σχολικές μας γιορτές να τιμούν την ιστορική μνήμη, αλλά ταυτόχρονα να δίνουν το δικαίωμα σε όλους τους μαθητές να νιώθουν υπερήφανοι γι’ αυτό που είναι. Αυτόν που έχει στόχο να διαμορφώσει γενιές ανθρώπων που θα μπορούν να εντοπίζουν πρωτίστως σε τι μοιάζουν και όχι σε τι διαφέρουν. Μακάρι λοιπόν, να δούμε όλους τους συλλόγους εκπαιδευτικών της χώρας, αλλά και την ομοσπονδία μας, να καταδικάζουν απερίφραστα ενέργειες προσβλητικές, για τον εκπαιδευτικό και το έργο του. Μια τέτοια αντίδραση, έστω και συμβολικά, θα αποτελέσει ένα μικρό βηματάκι αυτοβελτίωσής μας, μια μικρή απόδειξη ότι συνειδητά αγωνιζόμαστε να δημιουργήσουμε ένα κόσμο καλύτερο.

Σας ευχαριστώ πολύ

Μικρόπουλος Μιχάλης

Αναπληρωτής εκπαιδευτικός στο Σχολικό Κέντρο Παξών

Στοιχεία επικοινωνίας: τηλ.: 6944860957

e-mail: mmikro@hotmail.com